Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στην οδό Ερμού

του Γιώργου Μητράκη*

Η οδός Ερμού της Θεσσαλονίκης βρίσκεται ανάμεσα στο ανοιχτό παζάρι -το Καπάνι- και την σκεπαστή αγορά -τη Μοδιάνο- που παραπέμπουν ευθέως στην ανατολίτικη καταγωγή της πόλης και σφραγίζουν τον σημερινό βαλκανικό χαρακτήρα της. Όταν περπατάς στα πεζοδρόμια της από την Αριστοτέλους μέχρι τη Βενιζέλου τα αφτιά σου «γεμίζουν» από τις φωνές των εμπόρων που διαλαλούν την πραμάτεια τους. Από τα ψάρια, τα κρέατα, τα οπωρολαχανικά και τα μπαχαρικά, μέχρι τα φτηνά ρούχα και τα μικροπράγματα. Και από το σαλέπι, μέχρι τα σουσαμένια κουλούρια. Ήχοι μονότονοι, αφού επαναλαμβάνονται αδιάκοπα, και συγχρόνως τόσο διαφορετικοί, όσο και τα προϊόντα που διαφημίζουν. Ανάκατοι με λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια που «έρχονται» από τα ηχεία των καφενείων και των ουζερί, τα οποία από κεκτημένη ταχύτητα διατηρούν έναν κάποιο παραδοσιακό χαρακτήρα.

Κατά τα άλλα η Ερμού είναι ένας ήσυχος δρόμος. Ή μάλλον ήταν, αφού όσοι περνούν τακτικά από εκεί τον τελευταίο καιρό συχνά πυκνά βρίσκονται μπροστά σε μικροφασαρίες που ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Φωνές, μπινελίκια και… γαλλικά, που ακούγονται σαν «ανορθογραφίες» σε μία ατμόσφαιρα πολύχρωμη και ζωντανή, όσο το εμπόριο και η ζωή. Συνήθως η αιτία του καυγά είναι ασήμαντη. Κάποιο εμπόδιο στο πεζοδρόμιο ή η δυσκολία των οδηγών να προχωρήσουν, αφού όλο και κάποιο άλλο αυτοκίνητο θα είναι διπλοπαρκαρισμένο. Ή κάποιο μεγαλύτερο θα ξεφορτώνει εμπορεύματα.  Μόνο που αυτές οι καταστάσεις συνέβαιναν πάντα, αφού ως γνωστόν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης οι δρόμοι είναι και λίγοι και τα πεζοδρόμια στενά. Δυστυχώς το νεοελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο και η αποθέωση του ιδιωτικού έναντι του δημοσίου οδήγησαν στα σκουπίδια τα σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Εμπράιρ, ο οποίος μετά την πυρκαγιά του 1917 που κατέστρεψε το κέντρο, σχεδίασε μια ευρωπαϊκών προδιαγραφών «Θεσσαλονίκη του μέλλοντος», από την οποία σώζεται –έτσι υποστηρίζουν όσοι λένε ότι ξέρουν- μόνο η πλατεία Αριστοτέλους.

Είναι βέβαιον ότι η οικονομική κρίση και οι δυσκολίες που έχει δημιουργήσει στον καθένα έχει επιπτώσεις στην κοινωνική συμπεριφορά. «Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω» που λένε. Το θρυλικό «You talking to me?» του αξεπέραστου Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον «Ταξιτζή» – όταν με ξυρισμένο κεφάλι σαν μοϊκανός, κάνει πρόβες… αγριάδας στον καθρέφτη-  μοιάζει συχνά με χαμηλότονη επίκληση στα θεία μπροστά στην ένταση των νεοελλήνων, που τα έχουν δει όλα, αν και ήταν προετοιμασμένοι να μη βλέπουν τίποτα.

Mitrakis*Ο Γιώργος Μητράκης είναι δημοσιογράφος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα επώνυμα άρθρα απηχούν τις γνώμες και τις απόψεις των συντακτών τους και όχι υποχρεωτικά τις θέσεις του ΤΕΕ/ΤΚΜ         

Comments are closed