Ο τεχνικός κόσμος, έχασε ένα ακόμα εκλεκτό μέλος του, τον Βαγγέλη Αδαμογιάννη, Αρχιτέκτονα Μηχανικό, που διετέλεσε Αντιπρόεδρος και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του ΤΕΕ/ΤΚΜ.
Η πρώην Πρόεδρος του ΤΕΕ/ΤΚΜ κ. Γωγώ Κωτίδου γράφει:
“Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Βαγγέλη στο τέλος της δεκαετίας του ΄90, μέσα από την συμμετοχή μας στα όργανα Διοίκησης του ΤΕΕ/ΤΚΜ.
Ένας ευγενικός συνάδελφος… η πρώτη εντύπωση.
Πολύ γρήγορα ξεχώρισαν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, ένας συνάδελφος…
…με τεκμηριωμένη άποψη στο επιστημονικό του αντικείμενο,
…πρόθυμος να προσφέρει στον κοινό στόχο ανάδειξης του ρόλου των μηχανικών,
…άνθρωπος διευρυμένων οριζόντων, πέρα από τα στενά όρια που πολλές φορές μας περιχαρακώνει το εργασιακό και συνδικαλιστικό μας περιβάλλον,
…με θετική αντιμετώπιση των ανθρώπων και των καταστάσεων,
…με χιούμορ, που φανέρωνε το πνεύμα του,
…με ανησυχίες σε θέματα κοινωνικά, πολιτιστικά,
…με κομψότητα λόγου και συμπεριφοράς,
…με αξιοπρέπεια, μέχρι τέλους.
Ο χώρος του συνδικαλισμού, όπου και γνωριστήκαμε, ήταν μάλλον σκληρός. Όμως ο Βαγγέλης δεν αφομοιώθηκε, κράτησε τον εαυτό του. Κι επίσης, ήξερε να γίνεται και να παραμένει σταθερός φίλος. Ούτε που τον ακούμπησαν η έπαρση και η αλαζονεία των αξιωμάτων. Είχε τον πλούτο της γνώσης, την επιστήμη του, τη δημιουργικότητά του, την αναγνώριση από φίλους, συνεργάτες και ανθρώπους που εκτιμούσε. Και αυτά του ήταν αρκετά.
Είμαι βέβαιη ότι την ίδια εικόνα έχουμε για τον Βαγγέλη όλοι όσοι βρεθήκαμε κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο μαζί του.
Έτσι θα τον θυμόμαστε!”
Ο Ομότιμος Καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΑΠΘ κ. Νίκος Παπαμίχος, γράφει:
“Αποχαιρετώντας ένα φίλο που χάσαμε.
Πως να μιλήσεις δημόσια για ένα φίλο που τον συνάντησες στο πρώτο του μάθημα στην Αρχιτεκτονική, εσύ ένας επαρχιώτης αυτός ήδη ένας κοσμοπολίτης, και που από τότε και μέχρι το επώδυνο τέλος του συνδεθήκατε με στενή φιλία. Μιλώντας για εκείνον, θυμάσαι κάθε σημαντική στιγμή της ζωής σου: τις σπουδές, τις επαγγελματικές περιπέτειες, τις κοινές φιλίες, τις ατελείωτες συζητήσεις.
Κοντά ή μακριά, ανάλογα με τους δρόμους που ακολούθησε ο καθένας, τον Βαγγέλη τον ένοιωθα δίπλα μου. Πάντα ευγενής, χαμογελαστός, έτοιμος να ακούσει, να σχολιάσει, να αστειευτεί, να συμπαρασταθεί. Αυτός είναι ο Βαγγέλης για μένα.
Αλλά όχι μόνο για μένα. Είμαι βέβαιος πως αυτά θα έλεγε κάθε φίλος του. Και όσοι είτε φοιτητές, συνεργάτες, συνδικαλιστές (πόσο ξαφνιάστηκα όταν είδα το όνομα του στη Διοικούσα του ΤΕΕ!), υπάλληλοι ή ιδιώτες, έτυχε να έχουν σχέση μαζί του, θα θυμούνται αυτόν τον ευγενή και χωρίς καμία οίηση συνομιλητή τους.
Ως αρχιτέκτονας, δραστηριοποιήθηκε με επιτυχία σε πολλούς τομείς. Εξοπλισμένος με σπουδές στην ιστορία και αρχαιολογία στη φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, ήρθε πολύ νωρίς σε επαφή με το ανασκαφικό έργο και στη συνέχεια με την συντήρηση και επανάχρηση. Με τη δουλειά του έδωσε νέα ζωή σε απαξιωμένα κτίρια και σύνολα.
Η αρχιτεκτονική ήταν το κύριο επαγγελματικό του πεδίο. Με την ευαισθησία που τον χαρακτήριζε διαμόρφωσε χώρους και χειρίστηκε υλικά.
Η πολεοδομία υπήρξε επίσης σημαντικό κομμάτι της επαγγελματικής ζωής. Με ποσό ενθουσιασμό, θυμάμαι, αφηγούνταν τις περιπέτειες του στην επίπονη πορεία του πολεοδομικού σχεδιασμού! Χωρίς καμία έπαρση αλλά με αγάπη και σεβασμό στους οικισμούς και τους ανθρώπους τους.
Ο Βαγγέλης πορεύτηκε με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτά μάτια. Χωρίς προκαταλήψεις και εμμονές. Πάντα με κριτήριο τις προσωπικές του ευαισθησίες και τις δικές του απόψεις για το ωραίο και το καλό.
Είμαι τυχερός που υπήρξα φίλος του.
Στο καλό Βαγγέλη, θα σε θυμόμαστε.”