¨Ποια είναι η τρελή ιδέα στην οποία πιστεύεις και οι άλλοι άνθρωποι διαφωνούν με αυτή;¨ ρώτησε ο Peter Diamantis τον επενδυτή κεφαλαίων επιχειρηματικών συμμετοχών Steve Jurvetson στη διάρκεια συνέντευξης με την ευκαιρία της πρώτης παγκόσμιας διάσκεψης του Singularity University. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Jurvetson δέχτηκε μια τέτοια ερώτηση, δεδομένου ότι φημίζεται για την ικανότητά του να βλέπει πρώτος ό,τι οι άλλοι αδυνατούν να δουν. Ο Jurvetson είναι γνωστός για την ικανότητά του να ¨οσμίζεται¨ τις σημαντικές τεχνολογικές τάσεις πολύ νωρίς. Γι΄ αυτό άλλωστε έγινε ένας από τους πρώτους ανθρώπους που επένδυσαν στην Tesla και τη SpaceX, ενώ κατέχει θέση μέλους του διοικητικού συμβουλίου στις πρωτοποριακές Synthetic Genomics, Planet Labs και D-Wave.
Ποια ήταν η απάντησή του σε ελεύθερη μετάφραση; “…Νομίζω ότι κατά κύριο λόγο η μηχανική δεν θα εφαρμόζεται με τρόπο που οι άνθρωποι θα μπορούν να καταλάβουν τα προϊόντα της δημιουργίας της. [Αυτό που θα κάνει μηχανική] θα μοιάζει περισσότερο με τη διαδικασία της ανατροφής των παιδιών (parenting) από ό,τι με τον προγραμματισμό. Ενδέχεται να χρειαστούν 10-15 χρόνια έως ότου αυτή η αίσθηση γίνει ευρέως αισθητή”
Κάπως μπερδεμένο έτσι; Παρότι δεν έδωσε περισσότερες διευκρινίσεις σε σχέση με το τι εννοεί, ο Jurvetson πιθανότατα αναφέρεται στις νέες δυνατότητες που δημιουργεί το αναδυόμενο πεδίο του generative design και την πιθανή σύνδεσή με τους με τη λεγόμενη βαθιά (μηχανική) μάθηση (deep learning). Στο generative design ο χρήστης δηλώνει επιθυμητούς στόχους και περιορισμούς και από εκεί και πέρα επιτρέπει στον υπολογιστή και τα ψηφιακά συστήματα να δημιουργήσουν …εν λευκώ -βάσει των συγκεκριμένων στόχων και περιορισμών-ολοκληρωμένα σχέδια και λύσεις. Όλο αυτό, κατά μία έννοια, μοιάζει με την τάση των γονέων να θέτουν όρια στη δραστηριότητα των παιδιών τους. Στην ουσία ο χρήστης λέει στο σύστημα: ¨ναι, μπορείς να κάνεις αυτό, αλλά όχι το άλλο¨. Και οι τελικές λύσεις ενίοτε είναι εκείνες που δεν έχουν καν περάσει από το μυαλό σου.
Το generative design φαίνεται ότι έχει τη δυναμική να αλλάξει δραστικά τον ρόλο τού/τής μηχανικού. Λογισμικά όπως το Dreamcatcher της Autodesk δημιουργούν σχέδια που στηρίζονται στις παραμέτρους τις οποίες έχει ορίσει ο χρήστης και στη συνέχεια ο μηχανικός μπορεί να διαλέξει μεταξύ αυτών. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι στο κοντινό μέλλον λογισμικά όπως αυτό, που θα έχουν εμπλουτιστεί με τις δυνατότητες της βαθιάς μάθησης, θα μπορούν να βρουν από μόνα τους καινοτομικές λύσεις, αναλύοντας την απόδοση παρελθοντικών λύσεων, αφού λάβουν το ανθρώπινο feedback σε σχέση με αυτές.
Περισσότερα ΕΔΩ