Γράφει ο Θανάσης Παππάς
Δημήτρης Παπάζογλου. Είναι από τα πρόσωπα που αγάπησα. Πορευτήκαμε μαζί και στη διαδρομή ήρθαμε κοντύτερα.
Το βιογραφικό είναι γνωστό. Διανθίζεται τώρα από διάφορες ιστορίες.
Ποιος δεν θα ήθελε να είναι παρών στις συζητήσεις μας. Παπάζογλου-Καρυπίδης σε διαλεκτική αντιπαράθεση! Πάντα και με ένταση.
Ο ψαρομάλλης Παπάζογλου ξεχώριζε. Στις συγκεντρώσεις στο άγαλμα Βενιζέλου και όπου αλλού ηγείτο. Ηγήθηκε του Κόμματος σε μια ταραγμένη περίοδο, ως γραμματέας.
Ζήσαμε πολλά, δεν αποδεχθήκαμε την ‘’ακινησία της γης’’ και άνοιξαν οι δρόμοι για αναθεώρηση και αναστοχασμό. Το ιδεώδες δεν έπαψε να επιδιορθώνεται από τους θιασώτες του, προκειμένου να επιβιώσει από τις διαψεύσεις της εμπειρίας
Όμως ο Δημήτρης ήταν έμπειρος στοχαστής πια. Αναλυτής των περιστατικών της ζωής και ψύχραιμος αναλυτής της αποτυχίας, που πραγματευόταν και διαχειριζόταν. Άλλωστε η επιτυχία είναι η υπενθύμιση του εφήμερου. Είναι αυτό που συμβαίνει ενόσω εμείς κάνουμε άλλα σχέδια!
Η ζωή είναι σαν μια φωτογραφία που εξαφανίζεται γρήγορα, αλλά που μένει για πάντα στη μνήμη. Στη μνήμη μας, για όσο υπάρχουμε είναι αποτυπωμένη βαθιά αυτή η φωτογραφία του Δημήτρη. Και ας προσθέσω μαζί με το Λιάσκα και τον Καρυπίδη.
Η τριλογία του χαμαιτυπείου!
Κι όπως λέει ο Ν. Καρούζος ‘’σε μακρινά κουτούκια, σε σιγηλά λησμονεία υπάρχω χαρούμενος από άσπιλη θλίψη σμιλεύοντας τη μοναξιά, ζηλεύοντας το άπειρο που λείπει.’’.