Μπορούν οι εισοδηματικές ανισότητες να μετατρέψουν ολόκληρες πόλεις σε “γκέτο”;

Πόσο κοντά είμαστε στο ενδεχόμενο ολόκληρες πόλεις να μετατραπούν μια μέρα σε γκέτο λόγω των εισοδηματικών διαφορών; Και τελικά μήπως πρέπει να αλλάξει ο ορισμός της λέξης γκέτο;  Σύμφωνα με τον ορισμό που δίνει η Μerriam-Webster, “γκέτο είναι μια περιοχή της πόλης, όπου ζουν μέλη συγκεκριμένων ομάδων ή φυλών, συνήθως σε συνθήκες φτώχειας”. Κατά τον αρθρογράφο Erik Sherman του Forbes όμως (σε ελεύθερη μετάφραση), “ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε ότι ο όρος ΄συγκεκριμένη ομάδα‘ είναι εύπλαστος. Οι κάτοικοι του γκέτο είναι απλά ‘οι άλλοι‘, αυτοί που δεν ανήκουν στο mainstream μιας περιοχής, αλλά το τι θεωρείται mainstream είναι διαφορετικό για τον καθένα. Επίσης, ο μηχανισμός που χρησιμοποιείται για να μείνουν κάποιοι άνθρωποι ‘αόρατοι‘ έχει αλλάξει”.

‘Οπως παρατηρεί ο συντάκτης του Forbes, αν κάποτε οι φράχτες όριζαν ιδιοκτησίες στις γειτονιές, σήμερα ορίζουν ολόκληρες πόλεις, που μέρα με την ημέρα γίνονται και πιο αφιλόξενες απέναντι σε όσους “δεν βγάζουν” όσα χρειάζεται. Οι οποίοι δεν είναι πάντα “οι φτωχοί”.

 

Αν δεν βγάζεις 150000 $ ετησίως, μην ψάχνεις σπίτι στο Σαν Φρανσίσκο

Η HSH.com, που καταγράφει τα ενοίκια στις αμερικανικές πόλεις, ανέλυσε το ύψος του ετήσιου μισθού που χρειάζεται κάποιος για να αγοράσει ένα σπίτι μέσης αξίας σε 27 διαφορετικές μητροπολιτικές περιοχές των ΗΠΑ, αξιοποιώντας ενυπόθηκο δάνειο με επιτόκιο 4%.

Η πιο φθηνή περιοχή, στην οποία πλέον τείνουν να συγκεντρώνονται άνθρωποι χαμηλότερων βαλαντίων είναι το Pittsuburg, όπου με έναν μισθό 31.000 δολαρίων ετησίως, μπορείς να αγοράσεις ένα μέσο σπίτι. Ακολουθεί το Κλίβελαντ (~32.523 δολ) και με μικρές διαφορές το Σινσινάτι και το Σεντ Λούις. Αν όμως κάποιος θέλει να μείνει στο Ορλάντο, τη Μινεάπολη ή το Ντάλας, το εισόδημά του πρέπει να κυμαίνεται γύρω στα 50.000 δολάρια. (από περίπου 48.000 μέχρι περίπου 52.000).

Περιοχές δε όπως το Μαϊάμι, το Πόρτλαντ ή το Ντένβερ μένουν απρόσιτες για όσους βγάζουν λιγότερα από  60.000-67.000 δολάρια τον χρόνο. Μετά δε, το Σιάτλ, τα πράγματα σκουραίνουν κι άλλο…

Ο ετήσιος μισθός ενός ανθρώπου που θέλει να αγοράσει με ενυπόθηκο δάνειο ένα σπίτι μέσης αξίας πρέπει να είναι τουλάχιστον 78.400 δολάρια στο Σιάτλ και περίπου τα ίδια στην Ουάσιγκτον, 83.151 δολ. στη Βοστόνη και περίπου 87.000 στη Νέα Υόρκη, ενώ εκτινάσσεται στα 95.000 δολ. στο Λος Αντζελες, στα 103.000 και κάτι στο Σαν Ντιέγκο και στα …147.996 δολάρια στο Σαν Φρανσίσκο.

Αν στους αριθμούς που προηγήθηκαν προσθέσει κάποιος και το γεγονός ότι η διάμεσος (median) της ετήσιας καθαρής αποζημίωσης προ φόρων ήταν το 2014 περίπου 28.800 δολάρια και ο μέσος ετήσιος μισθός (average) 44.569, γίνεται σαφές πόσο απρόσιτες έχουν γίνει συγκεκριμένες περιοχές των ΗΠΑ για τους …κοινούς θνητούς.

ΟΚ. Οι περιοχές διαφέρουν όπως και οι αγορές και άρα και το κόστος των σπιτιών. Ωστόσο, ακόμη και σε περιοχές με υψηλά εισοδήματα, όπως στο Σαν Φρανσίσκο με τις μεγάλες εισροές των …τεχνο–δολαρίων, συχνά είναι δύσκολο ώς ακατόρθωτο για ένα ζευγάρι με το μέσο υψηλό εισόδημα να αποκτήσει ένα  μέσο σπίτι.

 

Σπίτι με θέα στο Σέντραλ Παρκ

Όπως γράφει ο συντάκτης του Forbes είναι αναμενόμενο ότι ένας άνθρωπος που δεν βγάζει πολλά δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα κατοικήσει στο Μανχάταν με θέα το Central Park ή να έχει σπίτι πάνω στην παραλία στο Μαϊάμι. Αυτά όμως, ούτως ή άλλως δεν είναι σπίτια με τις μέσες τιμές για μέσους ανθρώπους, παρατηρεί ο αρθρογράφος. Και επίσης, δεν υπάρχει περιοχή στον κόσμο, ακόμη και η πιο ακριβή, που να μη χρειάζεται να ζουν σε αυτή ή έστω σε κοντινή απόσταση από αυτή, οι άνθρωποι που θα χρειαστεί να κάνουν δουλειές κάθε είδους, από το να φτιάχνουν εσπρέσο  μέχρι το να φροντίζουν κήπους και πισίνες. Πού λοιπόν θα κατοικήσουν αυτοί οι άνθρωποι, ιδίως όταν αυτό που θεωρείται “πάτος” τιμών για τη συγκεκριμένη περιοχή χρειάζεται να έχεις εισόδημα πάνω από το μέσο για να το αντέξεις οικονομικά;

Σε ολοένα περισσότερες περιοχές, άνθρωποι που ζούσαν επί δεκαετίες σε μια περιοχή, ουσιαστικά εκδιώχνονται για να δημιουργήσουν χώρο για αυτούς με τα υψηλά εισοδήματα, που μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο που χρειάζεται -και που “οι άλλοι” δεν μπορούν.

 

“Κλειδωμένοι” στην πόλη τους

Μαθηματικώς, οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει να “μοιράζονται” σε περιοχές -ουσιαστικά ολόκληρες πόλεις- αφιερωμένες σε ανθρώπους με υψηλά εισοδήματα και σε εκείνες που είτε τις περιτριγυρίζουν για να παρέχουν υπηρεσίες στους πλούσιους είτε έχουν μετατραπεί σε μεγάλα γκέτο μακριά τους. Γκέτο όπου κατοικεί η “μάζα”. “Παρότι το μέγεθος αυτών των περιοχών μπορεί να είναι τόσο μεγάλο, που παρέχει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, οι άνθρωποι που τις κατοικούν ολοένα και περισσότερο θα συνειδητοποιούν ότι στην πραγματικότητα είναι “κλειδωμένοι” σε συγκεκριμένα σημεία.  Ο συνδυασμός μιας μη προνομιούχου αρχής στη ζωή με το έλλειμμα οικονομικών ευκαιριών σε αυτές τις περιοχές, θα εμποδίζει τους ανθρώπους αυτούς να προοδεύσουν […] Θα γίνουμε ένα έθνος θυλάκων και γκέτο,” γράφει ο Sherman.

 

Κοινωνικός δαρβινισμός εναντίον ανθρώπινης προόδου

Η κοινωνία έχει συχνά αποδεχτεί έστω με κάποια ενοχή ή επιφύλαξη την έννοια του κοινωνικού δαρβινισμού στις διάφορες μορφές της. Έχει αποδεχτεί ότι αυτός που προχωρά είναι αυτός που πρέπει τελικά να επιβιώνει.

Η πραγματική εξέλιξη της ανθρωπότητας όμως, έχει να κάνει με τη συνεργασία και τη συνεργατικότητα. :Αυτό, και όχι ο θρίαμβος των λίγων, είναι που χτίζει πολιτισμούς, που επέτρεψε την επιστημονική πρόοδο, που βελτίωσε τα επίπεδα διαβίωσης… Ας μην το ξεχνάμε…

Άρθρο με πληροφορίες από το Forbes

Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο ΕΔΩ (αγγλική γλώσσα)