Η αρχιτεκτονική του μέλλοντος με άλλο μάτι

Serpentine Gallery Pavilion 2015 © Copyright David Hawgood and licensed for reuse under this Creative Commons Licence

Serpentine Gallery Pavilion 2015 © Copyright David Hawgood and licensed for reuse under this Creative Commons Licence

Ο ενθουσιασμός για τα αρχιτεκτονικά έργα εντυπωσιακών διαστάσεων που “φωνάζουν” ενδέχεται να ξεφουσκώνει σιγά-σιγά. Αυτό υποστηρίζει μέσες-άκρες η αρθρογράφος Julie V. Iovine της Wall Street Journal, εξειδικευμένη σε θέματα αρχιτεκτονικής και συνεχίζει (σε ελεύθερη μετάφραση): “Το timing δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο για τους νέους αρχιτέκτονες, που έχουν ήδη απομακρυνθεί από την ιδέα μιας αρχιτεκτονικής που εκφράζεται με μεγάλα μεγέθη και χώρους”.
Για να τεκμηριώσει τη θέση της, αριθμεί μια σειρά από ειδήσεις του τελευταίου διαστήματος, που επιβεβαιώνουν ότι η αρχιτεκτονική statement μεγάλης κλίμακας δεν έχει πλέον την παλιά της αίγλη.

Από την Ιαπωνία στο Μανχάταν και το Queens
Στην Ιαπωνία, γράφει, το αμφιλεγόμενο στάδιο των 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που σχεδίασε η παγκοσμίως γνωστή αρχιτέκτων Zaha Hadid για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο έχει ήδη ακυρωθεί, εν μέσω σκληρής κριτικής από Ιάπωνες αρχιτέκτονες (για τη μορφή του που θυμίζει κέλυφος χελώνας ή διαστημόπλοιο) και από τον ίδιο τον πρθωυπουργό της χώρας, Shinzo Abe (για το διογκούμενο κόστος του).
Στο Μανχάταν πάλι, ο εντυπωσιακός σταθμός τρένων που σχεδίασε ο Santiago Calatrava στην περιοχή του World Trade Center, ύψους επένδυσης 4 δισ. δολ, προσέλκυσε περισσότερη κριτική παρά επαίνους.
Αντίθετα, στο Queens, χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν για να θαυμάσουν την ατμοσφαιρική “σφαίρα” του νεαρού αρχιτέκτονα Andres Jaque, ο οποίος κέρδισε στον διαγωνισμό του Προγράμματος Νέων Αρχιτεκτόνων, που χρηματοδοτούν το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης και το MoMA PS1 (περισσότερα δείτε ΕΔΩ).
Η Cosmo, όπως ονομάζεται το έργο, είναι μια σφαίρα φτιαγμένη από αρδευτικούς σωλήνες, η οποία μπορεί να φιλτράρει χιλιάδες γαλόνια νερού σε διάστημα τεσσάρων έως εννέα ημερών και αλλάζει χρώμα κάθε φορά που ολοκληρώνει έναν κύκλο φιλτραρίσματος. Την έμπνευση την έδωσε στον αρχιτέκτονα η εκτίμηση του ΟΗΕ ότι μέχρι το 2025 τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζουν σε περιοχές της υφηλίου χωρίς αρκετό καθαρό νερό για όλους.
Όπως δήλωσε, εκτιμά ότι η αρχιτεκτονική του μέλλοντος θα έχει μεγαλύτερη σχέση με τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τους πόρους, από ό,τι με τον ίδιο τον χώρο.
Αντίστοιχο είναι το κλίμα και στο Λονδίνο.

Το φετινό Serpentine Pavilion μοιάζει με …πολύχρωμη κάμπια
Τα τελευταία 15 χρόνια, η κατασκευή τού καινούργιου Serpentine Pavilion αποτελεί μεγάλο γεγονός στα μέσα του καλοκαιριού. Πρόκειται για μια προσωρινή κατασκευή, που ανανεώνεται ετησίως. Κάθε χρόνο, ένας διαφορετικός αρχιτέκτονας επιλέγεται για να σχεδιάσει το “περίπτερο της χρονιάς” στην περιοχή Kensington Gardens. Το περίπτερο αυτό λειτουργεί σαν αίθουσα τσαγιού και χώρος εορταστικών εκδηλώσεων, ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για την Serpentine Sackler Gallery. Ταυτόχρονα όμως, λειτουργεί σαν “δήλωση” για την τέχνη και την επιστήμη της αρχιτεκτονικής.

Serpentine Gallery Pavilion 2015 © Copyright David Hawgood and licensed for reuse under this Creative Commons Licence

Serpentine Gallery Pavilion 2015 © Copyright David Hawgood and licensed for reuse under this Creative Commons Licence

Σεισμική στροφή γενεών
Στο παρελθόν, το έργο σχεδιασμού του περιπτέρου ανατέθηκε σε πρωτοκλασάτους αρχιτέκτονες, όπως οι Gehry, Hadid και Libeskind. Εσχάτως όμως, παρατηρείται μια στροφή σε λιγότερο γνωστά ονόματα. Πέρυσι για παράδειγμα, το περίπτερο σχεδιάστηκε από τον Smiljan Radic με έμπνευση από ένα παραμύθι του Oscar Wilde και το επισκέφτηκαν 200.000 άνθρωποι. Φέτος ήταν η σειρά των Ισπανών Jose Selgas και Lucia Cano, που σχεδίασαν κάτι που μοιάζει με πολύχρωμη … κάμπια με πολλά κεφάλια. Το περίπτερο θα είναι ανοιχτό μέχρι τις 18 Οκτωβρίου.
“Τα σημάδια μιας σεισμικής στροφής των γενεών μπορεί να είναι ακόμη αδιόρατα και ίσως προς το παρόν να διαφεύγουν της προσοχής του ευρέος κοινού. Αλλά είναι εδώ και αναγγέλλουν μια απομάκρυνση από την ιδέα της αρχιτεκτονικής ώς οπτικής δήλωσης που στοιχίζει και παράγει έργα δύσκολο να συντηρηθούν και μη βιώσιμα λόγω μεγέθους” σημειώνει η Julie V. Iovine και προσθέτει: “ίσως η αλλαγή να μη βρίσκεται και τόσο μακριά”.

Αρθρο με πληροφορίες από τη Wall Street Journal
Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο ΕΔΩ

Comments are closed