“Μου αρέσει να πηγαίνω στο Μπιλμπάο. Οι άνθρωποι έρχονται και με αγκαλιάζουν όταν με αναγνωρίζουν. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη κι είναι ωραίο να τη λαμβάνουμε επειδή έχουμε κάνει πράγματα όπως αυτό [το Μουσείο Guggenheim]” δηλώνει γελώντας ο Frank Gehry, σχεδιαστής του Μουσείου Guggenheim στο Μπιλμπάο και του Walt Disney Concert Hall στο Λος ‘Αντζελες.
Guggenheim Museum. Πηγή φωτογραφίας: Dominique Faget/AFP/Getty Images
Τα έργα του, με τις ασυνήθιστες καμπύλες και υλικά, άλλαξαν την πορεία της αρχιτεκτονικής. Στα 86 του χρόνια, εξακολουθεί να “θερίζει” μετάλλια, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και η βιογραφία του, με τίτλο: “Building Art: The Life and Work of Frank Gehry”, την οποία συνέγραψε ο πρώην κριτικός αρχιτεκτονικής Paul Goldberger.
“H βιογραφία έφτασε κοντά στο να με ΄πιάσει’. Με βοήθησε ακόμη και να μάθω κάποια πραγματάκια για τον εαυτό μου”, λέει και προσθέτει: “Φαίνεται ότι έχω ένα ‘εγώ’, που κάπου βγαίνει. Δεν κατάλαβα ότι απορρίπτω πράγματα με τον τρόπο που το κάνω”. Εγκατέλειψε μεγάλες δουλειές -ζητώντας περισσότερη συνεργασία ή περισσότερο έλεγχο. “Φαντάζομαι ότι είμαι φιλόδοξος” παραδέχεται, προσθέτοντας ότι η δουλειά του τον ικανοποιεί συναισθηματικά και καλλιτεχνικά.
Ιδρυμα Louis Vuitton. Πηγή φωτογραφάις:Bertrand Guay/AFP/Getty Images
Τα κτήρια του Gehry, γεμάτα θράσος, “συλλαμβάνουν” την κίνηση, την ενέργεια και το φως. Πολλοί όμως είναι οι αρχιτέκτονες που του έχουν ασκήσει κριτική για το γεγονός ότι τα κτήριά του “δεν είναι λειτουργικά στο εσωτερικό τους” ή “είναι πολύ δύσκολο να κατασκευαστούν”. Αυτός πάλι, παραμένει επίμονος αρχιτέκτονας. Και η εμμονή του είναι να δημιουργεί κτήρια που εμπνέουν το συναίσθημα.
“Αν κοιτάξεις ένα εξαιρετικό μπρούτζινο έργο του 600 πΧ και σε κάνει να κλάψεις, κάποιος δημιουργός πολύ πίσω στον χρόνο, στάθηκε ικανός να εκπέμψει συναίσθημα μέσα από τον χώρο και τον χρόνο ώστε αυτό να φτάσει μέχρι το σήμερα” λέει και συμπληρώνει: ‘Πιστεύω ότι και η αρχιτεκτονική μπορεί να το κάνει αυτό”.
Walt Disney Concert Hall. Πηγή φωτογραφίας: David McNew/Getty Images
Γεννημένος στο Τορόντο, ώς μικρό αγόρι παρακολουθούσε αιχμαλωτισμένους γόνους κυπρίνων να κολυμπούν στη μπανιέρα της γιαγιάς του καθοδόν προς την ενηλικίωσή τους. Λάτρευε τα σχήματα και την κίνησή τους και στη συνέχεια εμπνεύστηκε από αυτά ώς μοτίβα για την αρχιτεκτονική του. Αφότου μετακόμισε στο Λος Άντζελες στα 18 του, οι πιο κοντινοί του φίλοι ήταν καλλιτέχνες, όχι αρχιτέκτονες.
O Gehry αισθάνεται ότι η δουλειά του δεν είναι ποτέ τέλεια, ποτέ ολοκληρωμένη. “Δεν μπορεί ποτέ να είναι τέλεια. Εξ ορισμού, αφού είμαστε ελαττωματικά πλάσματα” καταλήγει.
Άρθρο με πληροφορίες από το αμερικανικό ραδιοφωνικό δίκτυο NPR
Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο ΕΔΩ (αγγλική γλώσσα)